Ciekawostki na temat miejsc pochodzenia niektórych znalezionych narzutowych skał osadowych.
Bursztyn bałtycki. Na prośbę czytelników wyjaśniamy! Nasze bursztyny z plaż Gdańska i okolic nie są stricte materiałem narzutowym lecz są wielokrotnie redeponowane (przeniesione) z osadów eoceńskich w osady plejstoceńskie przez erozyjną działalność lądolodów, a następnie wód morza w holocenie wyrzucane na plażę. W piaskach holoceńskich tworzą złoże wtórne. Zarówno zebrane przez nas bursztyny jak i narzutowy bursztyn znaleziony na Mazurach (dar w naszych zbiorach) pochodzą z delty gdańskiej (hipotetycznej rzeki Eridan, B. Kosmowska-Ceranowicz) zawartej pomiędzy Chłapowem a Płw. Sambijskim.
Skamieniałości narzutowe okresu syluru w centralnej Polsce w wiekszości pochodzą ze skał osadowych klintu sylurskiego, rejonu Gotlandii, w mniejszym stopniu wyspy Saremy. Wynika to z okazów znalezionych na żwirowniach oraz ówczesnego ukształtowania terenu. Skały te są pozostałością po płytkim morzu szelfowym, które otaczało dawny kontynent Euramerykę. Fauna bogata była w koralowce i inne zwierzęta typowe dla strefy szelfowej.
Klint sylurski to struktura geologiczna (zbudowana z wapieni), ciągnąca się od szwedzkiej wyspy Gotlandii do wybrzeży Estonii, na dnie Bałtyku. W dużym stopniu zniszczona (zdarta) przez lądolód skandynawski.
Skamieniałości narzutowe okresu ordowiku również w wiekszości pochodzą ze skał osadowych klintu Morza Bałtyckiego, rejonu Olandii, środka Bałtyku oraz w mniejszym stopniu wyspy Hiumy.
Klint Morza Bałtyckiego to struktura geologiczna (zbudowana z wapieni i piaskowców), ciągnąca się od szwedzkiej wyspy Olandii do wybrzeży Estonii, na dnie Bałtyku. W dużym stopniu zniszczona (zdarta) przez lądolód skandynawski.